Jennifer Blake HiszpaĹska serenada

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

oplatały ko�lumny podcieni. Nieco dalej, na podwórku, wśród zgni�łych liści, niezgrabionych po
zimie, i soczyście zielo�nych kęp młodej trawy, rudozłota kura prowadzała pie�rzaste, żółte
kurczęta. Pilar przystanęła, wdychając głę�boko aromatyczne powietrze, by uspokoić rozkołatane
serce.
Sielankową scenę zakłócił złowróżbny cień lecącego nisko nad ziemią jastrzębia. Kura zagdakała, a
kiedy żół�te kulki wtuliły się pod jej skrzydła, zamarła, lekko drżąc. Jastrząb przeleciał obok,
zakreślił koło, przeleciał nad nią jeszcze raz i odfrunął, by zniknąć w końcu za szczytami wysokich
drzew. Pilar odprowadzała go wzro�kiem, zaciskając dłonie na balustradzie. A kiedy się wreszcie
otrząsnęła; powolnym krokiem udała się do swego pokoju.
N a razie Refugio nie zamierzał wprowadzić swej groz�by w czyn. Mężczyzni długo nie
wychodzili z jadalni, dziewczyna słyszała, jak naradzają się półgłosem. W miarę upływu czasu
coraz bardziej żałowała, że jest ta�ka w gorącej wodzie kąpana. U czucie osamotnienia potę�gował
fakt, że zawsze brała udział w ich dyskusjach i ra�zem z nimi snuła plany.
Nie powinna była używać takich mocnych słów, za�rzucać mu, że jej grozi. Ale do furii
doprowadziło ją jego bezwzględne przekonanie, że ma prawo dyktować jej, co ma robić. Niech mu
się nie wydaje, że dzieląc z nią łoże, zyskał przywilej dysponowania jej osobą. Sama jest sobie
panią i musi zadbać o własne dobro, a nie oglądać się na innych. .
Pod wieczór mężczyzni po raz drugi tego dnia wyszli z domu. Pilar usłyszała, że Isabel wróciła do
swego poko�ju, więc postanowiła do niej zajrzeć.
Polubiła dziewczynę pomimo jej skłonności do fanta�zjowania. Nawet starała się zbliżyć do niej
podczas po-
dróży statkiem. Tym razem jednak kierowała się czy�stym wyrachowaniem. Zamierzała wyciągnąć
z niej, co uradzono w jadalni.
Isabel niewiele potrafiła powiedzieć. Razem z doną Luisą przeniosły się do kuchni krótko po
wyjściu Pilar. Usłyszała tylko, jak Refugio nakazywał Enrique zajrzeć do tawern i szynków w
pobliżu portu. Miał się zoriento�wać, czy w najbliższym czasie jakiś statek bierze kurs na
Hiszpanię, oraz poszukać kontaktu z miejscowymi prze�mytnikami, którzy kręcąc się po
okolicznych rzekach i zatokach, szmuglowali hiszpańskie towary. Ich pomoc mogłaby okazać się
bezcenna, gdyby po odbiciu Vicen�te musieli szybko wynieść się z miasta. Nie należało bo�wiem
zanadto liczyć na poczucie sprawiedliwości senora Miró, kiedy planowało się atak na jego nowego
poborcę podatkowego, szczególnie gdy ten niewątpliwie nie omieszkałby poinformować
gubernatora, kim jest Refu�glO.
Była już noc, kiedy do uszu Pilar dobiegły głosy po�wracających mężczyzn, skrzypienie kół oraz
parskanie mułów. Z ponurą satysfakcją stwierdziła, że jednak wy�brali jej plan. Leżała,
nasłuchując. Odgłosy oddaliły się, gdy odprowadzili zwierzęta do stajni na tyłach obejścia. Nieco
pózniej wszyscy weszli do domu.
Zaskrzypiały drzwi. Refugio po ciemku wsunął się do sypialni, po czym szybkim, pewnym krokiem
zbliżył się do łóżka. Usłyszała szelest zdejmowanego ubrania, a po chwili materac ugiął się pod
jego ciężarem.
Leżała sztywno wyprostowana na swojej połowie łoża, starając się spokojnie i głęboko oddychać.
Niepotrzebnie się wysilała. Refugio nawet nie próbował jej dotknąć, a już wkrótce usłyszała jego
równy oddech. Powoli roz�luzniła napięte mięśnie. Kamień spadł jej z serca. Na�prawdę poczuła
ulgę. Mogła wreszcie spokojnie zasnąć.
Gdy się rano obudziła, jego już nie było.
Aż trudno było jej uwierzyć, że pojutrze zaczną się święta. Czas spędzony na morzu wydawał się
taki niere�alny, nie wiadomo kiedy minęła zima. Był Wielki Piątek. Dona Laiza wybierała się na
poranną mszę do kościoła Zwiętego Ludwika. Prosto stamtąd szła na umówione spotkanie z
gubernatorem. Wdowa kazała wyciągnąć z szopy na podwórku rozklekotany kabriolet i zaprząc do
niego konia, który pasł się na łące za komórką. Postano�wiła sama powozić dwukółką i
zaproponowała Pilar, że�by się z nią zabrała dla towarzystwa.
Dziewczyna bardzo się ucieszyła z nadarzającej się okazji. Włożyła odpowiednią do doniosłego
charakteru święta szarą suknię z białym stanikiem, zarzuciła na gło�wę mantylę z białej koronki i
ze zdecydowaną miną za�jęła miejsce na ławeczce obok doni Luisy.
Tego dnia dzwony zgodnie z tradycją Wielkiego Piąt�ku nie wzywały wiernych na mszę. Pilar
mechanicznie odmawiała modlitwy, nie mogąc skupić myśli na nabo�żeństwie. Nie potrafiłaby
nawet opisać wnętrza kościoła, które oprócz paru drewnianych figur świętych, zgodnie z francuską
manierą zbyt jaskrawych i sztucznie upozo�wanych, nie wyróżniało się niczym szczególnym.
Po mszy Pilar rozstała się z doną Luisą. Stwierdziła, że ma parę spraw do załatwienia i zjawi się w
domu dopie�ro po południu. Kiedy wdowa usiłowała dociec, jakie to sprawy ją zatrzymują w
mieście, jedynie pokręciła głową i odeszła, machając ręką na pożegnanie.
N areszcie mogła przedsięwziąć jakieś kroki, które do�prowadzą do wyrównania rachunków z
ojczymem. Dziwnie na nią działała świadomość, że po długiej, uciążliwej podróży jej poszukiwania
lada chwila dobieg�ną końca. Ku swemu zaskoczeniu nie odczuwała lęku przed spotkaniem z don
Estebanem. Ten bezwzględny człowiek w swoich knowaniach zawsze posługiwał się najemnikami,
sam nigdy nie splamił rąk krwią. Był na to
zbyt sprytny. Wolał, żeby inni załatwiali za niego ciem�ne sprawki. Nie miał ochoty nadstawiać
karku i bardzo uważał, żeby nie kojarzono jego osoby z żadną z popeł�nionych zbrodni.
Najmniejszy cień podejrzenia mógłby zrujnować mu karierę. Dlatego swego czasu tak bardzo mu
zależało na usunięciu Pilar i wszelkich innych osób, które mogłyby go oskarżyć o przyczynienie się
do śmier�ci drugiej żony. Pilar szła do niego, wierząc, że wyracho�wanie don Estebana gwarantuje
jej nietykalność.
Dom, który wskazali jej przechodnie, wyglądał do�kładnie tak, jak go opisał Refugio. Miał
pobielone ścia�ny, dach kryty poczerniałym gontem i zielone okiennice. Rynsztok na błotnistej
ulicy przed wejściem rozlewał się w szeroką kałużę. Pływały w niej odpadki z kuchni i
eks�krementy. Nie dostrzegła nigdzie don Estebana, a zam�knięte szczelnie w tak piękny dzień
okiennice kazały przypuszczać, że nikogo w domu nie było.
Pilar przeszła powoli wąską drewnianą kładką, przerzu�coną wzdłuż domu nad błotem, [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

razem.keep.pl

do ÂściÂągnięcia ^ download ^ pobieranie ^ pdf ^ ebook

Pokrewne