[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Czas Kościoła rozpoczął się wraz z  przyjściem , czyli zesłaniem Ducha Zwiętego na
Apostołów, zgromadzonych w jerozolimskim Wieczerniku wespół z Maryją, Matką
Pana (por. Dz 1, 14). Czas Kościoła rozpoczął się z chwilą, gdy owe obietnice i
zapowiedzi, które tak wyraznie odnosiły się do Pocieszyciela, do Ducha Prawdy,
zaczęły z całą mocą i oczywistością wypełniać się na Apostołach, przesądzając o
narodzeniu się Kościoła. Mówią o tym w wielkiej obfitości i w wielu miejscach Dzieje
Apostolskie. Wynika z nich, że według świadomości pierwszej wspólnoty, której wiarę
wyraża św. Aukasz, Duch Zwięty objął niewidzialne  a równocześnie poniekąd
 wyczuwalne  kierownictwo tych, którzy po odejściu Pana głęboko przeżywali
osierocenie. Wraz z przyjściem Ducha Zwiętego poczuli się zdolni do tego, aby
wypełniać powierzone im posłannictwo. Poczuli się mężni. To właśnie sprawił w nich
Duch Zwięty i nieustannie sprawia w Kościele poprzez ich następców. Aaska Ducha
Zwiętego bowiem, której Apostołowie udzielili przez włożenie rąk swym pomocnikom,
jest w dalszym ciągu przekazywana w konsekracji biskupiej. Biskupi następnie w
sakramencie kapłaństwa czynią uczestnikami tego duchowego daru świętych szafarzy
i troszczą się o to, by przez sakrament bierzmowania zostali nią umocnieni wszyscy
odrodzeni z wody i Ducha; w ten sposób, można powiedzieć, trwa w Kościele łaska
Pięćdziesiątnicy.
Mówi Sobór:  Duch Zwięty mieszka w Kościele, a także w sercach wiernych, jak w
świątyni (por. 1 Kor 3, 16; 6, 19); w nich przemawia i daje świadectwo przybrania za
synów (por. Ga 4, 6; Rz 8, 15-16. 26). Prowadząc Kościół do wszelkiej prawdy (por. J
16, 13) i jednocząc we wspólnocie (in communione) i w posłudze, uposaża go w
rozmaite dary hierarchiczne oraz charyzmatyczne i przy ich pomocy nim kieruje oraz
owocami swoimi go przyozdabia (por. Ef 4, 11-12; 1 Kor 12, 4; Ga 5, 22). Mocą
Ewangelii utrzymuje Kościół w ciągłej młodości, ustawicznie go odnawia i do
doskonałego zjednoczenia z Oblubieńcem prowadzi 12.
26. Przytoczone teksty z soborowej Konstytucji Lumen gentium mówią o tym, jak
rozpoczął się  wraz z przyjściem Ducha Zwiętego  czas Kościoła. Równocześnie
świadczą one o tym, że ten czas: czas Kościoła  trwa. Trwa poprzez stulecia i
pokolenia. W naszym wieku, kiedy ludzkość przybliżyła się do kresu drugiego
tysiąclecia po Chrystusie, ów czas Kościoła wyraził się w osób szczególny właśnie
poprzez Sobór Watykański II jako sobór naszego stulecia. Wiadomo, że był to sobór
w szczególnej mierze  eklezjologiczny : sobór na temat Kościoła. Równocześnie zaś
nauczanie tego soboru jest gruntownie  pneumatologiczne : przeniknięte prawda o
Duchu Zwiętym jako duszy Kościoła. Można powiedzieć, że w swoim bogatym
nauczaniu zawarł Sobór Watykański II to wszystko, i to właśnie co  Duch mówi do
Kościołów (por. Ap 2, 29; 3, 6. 13. 22) na obecnym etapie historii zbawienia.
Idąc za przewodnictwem Ducha Prawdy i dając wraz z Nim świadectwo, stał się
Sobór szczególnym potwierdzeniem obecności Ducha Zwiętego  Pocieszyciela. Stał
się w naszej trudnej epoce nowym poniekąd Jego  uobecnieniem . W świetle tego
przekonania lepiej rozumiemy wielkie znaczenie wszystkich poczynań zmierzający do
urzeczywistnienia Vaticanum II, jego nauki oraz jego orientacji o charakterze
pastoralnym i ekumenicznym. W tym znaczeniu również zasługują na szczególne
podkreślenie dalsze Zgromadzenia Synodu Biskupów, które zmierzają do tego, aby
owoce prawdy i miłości  autentyczne owoce Duch Zwiętego  stały się trwałym
dobrem Ludu Bożego w jego ziemskim pielgrzymowaniu poprzez wieki. Nieodzowna
jest ta praca Kościoła, zmierzająca do sprawdzenia i ugruntowania tych zbawczych
owoców ducha, które stały się udziałem Soboru. W tym celu trzeba je dokładnie
 odróżniać od wszystkiego, co może pochodzić przede wszystkim od  władcy tego
świata (por. J 12, 31; 14, 30; 16, 11). Odróżnienie owo szczególnie jest potrzebne w [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • razem.keep.pl