Cornick Nicola Kapitan i dama do towarzystwa

Pokrewne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

włosach odbijał się blask ognia..." Lewis niespokojnie się
poruszył. Raz po raz nawiedzały go urzekające wyobraże�
nia tej leśnej zjawy, którą poznał w dniu powrotu do do�
mu. Nawet gdyby próbował temu zaprzeczać, Caroline
Whiston była wyjątkowo intrygującą zagadką.
Popołudnie upływało Caroline nadzwyczaj spokojnie.
Wcześniej Julia, tknięta nagłą chęcią, pojechała do Nort-
hampton po jakieś rzeczy, których nie można kupić w Ab-
bot Quincey. Czy miało to coś wspólnego z zamiarem od�
wiedzenia miasta przez Richarda Slatera, Caroline nie by�
ła pewna, w każdym razie kapitan oznajmił, że z najwy�
ższą przyjemnością będzie Julii towarzyszył. Być może
Julia uknuła intrygę, chcąc wzbudzić zazdrość Lewisa.
Trudno byłoby bowiem uwierzyć, że po prostu zrezygno�
wała z Lewisa na rzecz kapitana Slatera, który miał sto�
sunkowo niewielki majątek i był zdecydowanie mniej
przystojny.
Caroline szybko polubiła kapitana Slatera. Był z natury
praktycznym i pogodnym człowiekiem, a ją traktował
z taką samą galanterią jak Lavender i Julię. Czasem gdy
z nią rozmawiał, łapała go na spojrzeniu pełnym nieukry�
wanego podziwu, nie wprawiało jej to jednak w takie za�
kłopotanie, jak przenikliwy wzrok Lewisa. Mimo wszyst�
ko miała nadzieję, że Richard Slater nie da się zwieść po�
chlebstwami Julii i nie padnie jej ofiarą. Ta myśl wydała
jej się komiczna. Ilu jeszcze wilków morskich Jego Kró�
lewskiej Mości będzie potrzebowało ochrony przed
sztuczkami pani Chessford?
Minęło ledwie pół godziny, odkąd zamknęły się drzwi
za Julią, gdy w odwiedziny do Lavender zjechały lady
Perceval z córką i hrabina Yardley. Caroline wiedziała, że
tylko czysty przypadek mógł je sprowadzić do Hewly aku�
rat wtedy, gdy Julii nie ma, uznała jednak, że jej była przy�
jaciółka oszaleje ze złości, gdy o tym usłyszy.
Jak na styczeń było wyjątkowo ciepło, prawie wiosen-
nie, więc Caroline postanowiła iść na przechadzkę nad
rzekę Little Steep. Przełazem dostała się na drugą stronę
żywopłotu, rozkoszując się wątłym słońcem. %7łałobny strój
nie bardzo nadawał się do spacerów, więc w końcu zsunę�
ła z głowy czepek, tak że zawisł na troczkach. Natych�
miast poczuła się jak pensjonarka na wagarach.
Zcieżka wiła się tak samo jak rzeka, która w tym miej�
scu była wąska, lecz głęboka. Wody płynęły wartko, bru�
natne po niedawnej odwilży. Caroline obeszła zakręt
rzeki, osłonięty kępą wierzb, i stanęła jak wryta. Na brze�
gu, oparty o pień drzewa, siedział Lewis Brabant, pochło�
nięty łowieniem ryb. W skupieniu zakładał przynętę na
haczyk.
Przez chwilę przyglądała mu się niezauważona. Podob�
nie jak pierwszego wieczoru pobytu Lewisa w Hewly, na�
tychmiast rzuciło jej się w oczy, jak bardzo odprężony wy�
daje się na świeżym powietrzu. W murach domu sprawiał
takie wrażenie, jakby część jego ja uwięziono, poddano
surowym ograniczeniom. Naturalnie nie można byłoby
powiedzieć, że w salonach kapitan Brabant nie prezentuje
się elegancko, zachowywał bowiem swobodę, która po�
magała mu wybrnąć z każdej sytuacji. Ale najlepiej mu�
siał czuć się wtedy, gdy nie krępują go cztery ściany - Ca�
roline była o tym przekonana.
Wstał i energicznym ruchem nadgarstka zarzucił przy�
nętę, po czym usiadł na poprzednim miejscu. Powiew
zmierzwił mu jasną czuprynę. Zauroczona tym Caroline
160
niechcący się poruszyła, Lewis podniósł wzrok i wtedy ją
zobaczył.
- O, panna Whiston! Dzień dobry! Czy przyłączy się
pani?
- Proszę nie wstawać! - powstrzymała go Caroline. -
Przecież dopiero co zarzucił pan wędkę!
Lewis znów oparł się o pień.
- Zdaje się, że jestem obserwowany - powiedział, wę�
drując skupionym wzrokiem po jej twarzy. - Jak długo już
tu pani stoi?
- Och, zaledwie chwilę - odrzekła. - Myślałam, że
jest pan w domu i bawi gości.
- Scedowałem pełnienie honorów pani domu na La-
vender - wyjaśnił. - Prawdę mówiąc, panno Whiston, sa�
lonowe konwersacje mało mnie obchodzą. Chwilę poroz�
mawiałem, żeby dostojni goście nie poczuli się zlekcewa�
żeni, a potem przeprosiłem ich i poszedłem. Z ogrodów
Hewly prowadzi skrót przez nadrzeczne łąki, mogłem
więc szybko dojść tu z wędką.
- A ja panu przeszkodziłam - zauważyła Caroline
i chciała odejść. - O ile wiem, ryby nie znoszą gadatli�
wych ludzi na brzegu całkiem tak samo, jak pan nie lubi
salonów.
- Proszę zostać. - Lewis gestem zaprosił ją na pled,
rozpostarty obok niego na ziemi. - Nie musi pani ze mną
rozmawiać. Przyjemnie jest po prostu popatrzeć w nurt
rzeki.
Po chwili wahania Caroline usiadła w cieniu rosochatej
wierzby. Dzień był cichy. W oddali majaczył dach opac�
twa, przez chwilę zastanawiała się więc, co teraz będzie
robił markiz, skoro został sam ze swoim tytułem. O ucie�
czce jego żony plotkowano w okolicznych wsiach już od
miesięcy. Krążyły różne nieprawdopodobne historie. Jed�
ni twierdzili, że markiza nie mieszka tam już od dawna,
tylko nikt tego nie zauważył, inni, jeszcze bardziej podatni
na sensacje, posuwali się do przypuszczenia, że markiz żo�
nę zamordował. Caroline westchnęła. Jej własne kłopoty
wydawały się doprawdy bagatelne w zestawieniu z pro�
blemami, jakim musiała stawić czoło biedna żona marki�
za. Samotne życie jest trudne, Caroline wiedziała o tym
z własnego doświadczenia.
Na płyciznie przy drugim brzegu rzeki stała nieruchomo
czapla, a dalej spokojnie pasło się stadko kudłatych owiec.
Lewis przeciągnął się i oparł wędkę o pobliski głaz.
- Czasem miło jest pomilczeć i pomyśleć, prawda,
panno Whiston?
- Rzadko można sobie pozwolić na taki luksus - przy�
znała, nieznacznie się uśmiechając.
- Nie wszyscy potrafią milczeć - stwierdził z powagą
Lewis i przez chwilę Caroline zastanawiała się, czy nie
chodziło mu o Julię. Odwróciła twarz, czując na skórze
miłe ciepło słońca.
Lewis wziął do ręki kamień i puścił kaczkę. [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

razem.keep.pl

do ÂściÂągnięcia ^ download ^ pobieranie ^ pdf ^ ebook

Pokrewne